ΟΙ ΘΗΜΟΥΝΙΕΣ
Με μεγάλη νοσταλγία θυμήθηκα τα παιδικά χρόνια όπου πρόλαβα το θερισμό με τα δρεπάνια και το αλώνισμα με την κομπίνα-πατόζα.Το θυμάμαι περισσότερο όχι για τίποτα άλλο αλλά για την γλίστρα που κάναμε οι πιτσιρικάδες με το χαρτόνι και το άχερο.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν θεριζοαλωνιστικές μηχανές όπως σήμερα και όλα γινόταν με το χέρι. Θέρισμα ,δεμάτιασμα, φόρτωμα και κουβάλημα τα δεμάτια-σφάλτσις με τα ζώα στο χώρο όπου θα γινόταν το αλώνισμα .Στο χωρίο 2 σημεία ήταν που συγκέντρωναν και έκαναν στοίβα- θημωνιές τις σφάλτσις-δεμάτια.
Θυμάμαι το θέρισμα με τα δρεπάνια και τα λελέκια ,τις χεροβολιές,το δέσιμο της σφάλτσας και όλη τη διαδικασια.Υπήρχαν πολλοί κάτοικοι τότε στο χώριο και θυμάμαι στο θέρο όλους στα διπλανά χωράφια και όχι μόνο) πως θερίζανε τι τρώγανε,πως παίρνανε νερό από τα πηγάδια (μπγιάδια)
Τα πηγάδια τα θυμάμαι καλά που σκύβαμε να πιούμε νερο. Πως δεν πάθαμε τίποτα ένας θεός ξέρει. Βέβαια ήταν αγνή η εποχή και τα χώματα και τα νερά δεν ήταν μολυσμένα όπως σήμερα. Όσο για το φαγητό θυμάμαι πολλές φορές το σπεσιαλιτέ ήταν το σκουρδάρι. Σκόρδο λιωμένο με ξίδι και νερό.
Με τόση δουλειά και τέτοια διατροφή όλοι σχεδόν ήταν αδύνατοι(αφού κρέας τρώγανε στις γιορτές, Χριστούγεννα, Πασχα, και κάπου κάπου)
Κοντά στο Πανηγύρι λοιπόν(20 Ιουλίου) λίγο πρίν ή λίγο μετά(ανάλογα πότε ήταν διαθέσιμη η κουμπίνα) ερχόταν θυμάμαι από το Φωτεινό Καλαμπάκας η κουμπίνα για το αλώνισμα. Όπως ανέφερα παραπάνω δυο (2) σημεία συγκέντρωσης είχε το χωρίο. Ένα στ αλώνια (σήμερα είναι γήπεδο ας το πω έτσι) που λέμε και σήμερα και το άλλο πίσω από την εκκλησία Η δική μου οικογένεια έκανε θημωνιά εκει στην εκκλησία.
Θυμάμαι λοιπόν την πατόζα που την μετέφερε τρακτέρ και τους ιμάντες κίνησης που έδινε το τρακτέρ στο μηχάνημα. Επίσης πως μια μια σφάλτσα την έβαζαν στο κυλιόμενο διάδρομο αφού έκοβαν πρώτα το δέσιμο. Θυμάμαι το χωνί που έβγαζε το άχυρο και τα τσουβάλια που έβαζαν το γένημα.
Ε λοιπόν να και η μεγάλη στιγμή των πιτσιρικάδων ήταν η γλίστρα. Κάναμε και στα δυο σημεία γλίστρα. Πρώτα στ αλώνια και μετά στην εκκλησία πίσω Παίρναμε άχυρο, στρώναμε ένα διάδρομο στην κατηφόρα -την πίστα και έχοντας χαρτόνια κάναμε γλίστρα. Όποιος δεν είχε έβαζε νάιλον. Αλλά σχεδόν πάντα είχαμε χαρτόνια γιατί φροντίζαμε από καιρό να υπάρχουν περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή. Οι μεγάλοι αλώνιζαν και εμείς το δικό μας. Μεγάλες στιγμές .Γυαλίζαμε κιόλας τα χαρτόνια με άχυρο και χόρτα για να γλιστράμε καλύτερα. Περιττό να σας πω ότι πήγαιναν βολίδα. Το αν φέρναμε τούμπες αυτό εννοείται και ήταν φανερό από τα σημάδια πάνω στο σώμα .Πόσες φορές δε χώθηκα μεσα στη στοίβα απ τ’ άχερο και πόσες φορές δεν μπορούσα να αναπνευσω με το άχερο στο στομα !Βέβαια το κορμί των πιτσιρικάδων λόγω του όγκου και της ευλυγισίας ήταν ανθεκτικό στους τραυματισμούς και τις κακοτοπιές.
ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΟ ΣΤΟ VIDEO : WLearn home page
Leave a Reply